به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای که در دانشگاه کالیفرنیا صورت گرفته است، پائولو ساسون کورسی و همکارانش نشان داده اند که چگونه ریتم سیرکادین یا ساعت بیولوژیک، در نتیجه پیری فیزیولوژیک تغییر می کند. این مدار کنترل شونده بوسیله ساعت که به طور مستقیم با فرایند پیری مرتبط است، بر مبنای متابولیسم موثر انرژی درون سلول ها استوار است.

کورسی و همکارانش گروه های مشابهی از موش ها را ظرف شش و 18 ماه تست کردند و نمونه هایی از بافت کبدی آن ها را گرفتند. کبد اندامی است که به عنوان رابط بین تغذیه و توزیع انرژی در بدن عمل می کند. انرژی درون سلول ها و تحت کنترل دقیق سیرکادین تنظیم می شود.

محققین دریافتند که سیکل 24 ساعت سیستم متابولیک کنترل شونده با سیرکادین موش های پیر یکسان باقی می ماند اما تغییرات قابل توجهی در مکانیسم های سیرکادینی که ژن ها را بر مبنای مصرف انرژی سلول ها خاموش یا روشن می کنند، اتفاق می افتد. در این میان سلول های پیرتر انرژی را به صورت ناکارآمدی پردازش می کند. این مکانیسم در جانوران جوان کار بزرگی را انجام می دهد اما اساسا در در موش های پیر خاموش می شود. با این حال، این مطالعه نشان داد که گروهی از موش های پیر که در طی شش ماه، رژیم غذایی با 30 درصد کالری کمتر دریافت کردند، پردازش انرژی درون سلولی شان تغییر محسوسی نکرد. در حقیقت، محدودیت کالری با جوان سازی ساعت بیولوژیک به صورت قوی عمل می کند و یک ساعت خوب به معنی پیری خوب است.

حدود ده سال پیش بود که این محققین ارتباط بین ریتم سیرکادین و متابولیسم را نشان دادند و دریافتند که مسیرهای متابولیکی از طریق آنزیم سیرکادینی به نام SIRT1 عمل می کند که سطح انرژی درون سلولی را حس می کند و فعالیتش بوسیله مواد غذایی که سلول مصرف می کند تعدیل می شود.

پایان مطلب/